Nauka Nocnika

Nauka siadania na nocnik powinna odbywać się stopniowo. Nie spodziewajmy się natychmiastowych efektów. Może zdarzyć się tak, że po całym miesiącu, odnotujemy jeden lub dwa niepełne sukcesy. Ważne by się nie poddawać i nie dać się omotać zwątpieniu i lenistwu. Przyznam się szczerze, że po paru dniach braku jakichkolwiek postępów, chciałam się poddać i przyjąć wygodną postawę „przecież Jaś jest jeszcze malutki, mamy czas”. Dobrze jeśli w Waszym otoczeniu znajdzie się osoba, która w chwilach zwątpienia i Was podniesie na duchu.

Problem pierwszy – Jak sprawić by dziecko, usiedziało na nocniku? 

Nikt nie zna dziecka lepiej niż jego mama. Nam pomogły bajki w telewizji. Dzięki nim Jaś potrafił usiedzieć bez marudzenia nawet do 15 minut. W tym czasie, udawało nam się już od samego początku upolować małe siusiu prosto w samo sedno 🙂

To nie muszą być bajki. Jeśli jesteście przeciwniczkami telewizora, zapewne wiecie co zajmuje Wasze brzdące na dłuższą chwilę. U nas po tym jak Jaś skumał po co siada na nocnik, przeprowadziliśmy się z „interesem” do łazienki. Tam podczas nocnikowania, bawimy się, wygłupiamy, śpiewamy, klaszczemy itp. Ważne by nocnik kojarzył się z czymś miłym i aby mama towarzyszyła maluchowi przez cały czas „wysiadywania”.

Zauważyłam, że Jaś uwielbia, gdy podczas jego nocnikowych rytuałów siadam na przeciwko niego na podłodze. Spróbujcie, może w Waszym przypadku to także zda egzamin.

Problem drugi – Kupa, siku na komendę

Śmiejcie się lub nie, ale to działa. Jeśli tak jak mantrę, będziecie wypowiadały podczas nocnikowania słowa kupa i siku (lub sisi, eee, jak tam chcecie) maluch załapie, o co chodzi szybciej niż Wam się wydaje. Nie wyobrażam sobie sytuacji, gdzie maluch siedzi, a mama bez słowa patrzy na dziecko i czeka. Tak to nie zadziała. Do dziecka trzeba mówić, tłumaczyć, opowiadać, a nawet pokazywać, chociażby za pośrednictwem odpowiedniej lektury :p

Problem trzeci – Obserwacja

Dzieci uwielbiają uporządkowanie. Jeśli jedzą, śpią, wychodzą na spacer i bawię się zawsze o tych samych (lub mniej więcej tych samych), określonych godzinach, to i kupkanie będzie oscylować wokół jednej i tej samej godziny. Jeśli Wasz maluch do tej pory najczęściej załatwiał się ok. godziny 12, to właśnie o tej powtarzaj do znudzenia „kupa, kupa” i sadzaj no nocniku. W końcu się uda. Gwarantuję!!! Dziecko przed załatwieniem się, zachowuje się w określony sposób. Wyczekuj charakterystycznego zachowania, a potem leć, zdejmując pieluchę już w trakcie biegu i dokończ dzieła. Tym razem na pewno się uda 🙂

Pamiętaj, by posadzenie na nocnik było pierwszą rzeczą jaką zrobisz rano i ostatnią, którą zrobisz przed kąpielą. Sukcesywne powtarzanie z dzieckiem pewnych czynności, wytworzy w malcu nawyk, a to już bliżej niż dalej od upragnionego sukcesu.

Problem czwarty – Pokazuj sukces, nagradzaj i chwal 

Udało się, ale uwierz że jeśli Twój maluch naocznie nie przekona się o swym sukcesie, nie będzie wiedział o co chodzi i dlaczego mama odprawia nad nim taniec zwycięzcy. Pokazuj mu jego dzieło (nawet jeśli to dla Ciebie ohydne), zanim bezpowrotnie spłuczesz je w toalecie. Pamiętaj od widoku małej, dziecięcej kupki jeszcze nikt nie umarł.

Problem piąty – Niedoceniane naśladownicto

Możecie się śmiać, ale Jaś długo, długo był moim toaletowym gościem. Opowiadałam mu co robię i dlaczego tak fajne jest rozstanie się z pieluchą. Musiało to wyglądać komicznie, ja na kibelku, on na swoim śpiewającym nocniku, ale wierzę, że podziałało.

Problem szósty – Odpowiedni sprzęt

Wybór nocnika. Sprzęcior musi być wygodny, ładny i zachęcający. W końcu nasz maluch ma go polubić. U nas Fisher Price okazał się strzałem w dziesiątkę. Mina Jasia, gdy po nasiusianiu jego nocnik zaczyna mu śpiewać jest bezcenna i po kilkunastu razach zauważyłam, że Jaś autentycznie złapał dlaczego nocnik śpiewa.  Zauważyłam też, że im nocnik wyższy tym lepszy. Któż z nas, chciałby siedzieć z nogami podkulonymi pod same uszy? Wygodny nocnik to połowa sukcesu, więc jeśli któryś z nich wygląda jak narzędzie tortur, darujmy sobie taki zakup, by dziecka niepotrzebnie nie zniechęcić.

Problem siódmy – Latanie bez pieluchy? Przecież ubrudzi podłogi…

No i co? Mamy ściereczki, mopy i inne cuda techniki. Jak nie zobaczy, nie poczuje, że mokro czy śmierdząco, znaczy nieprzyjemnie, nie będzie widział potrzeby załatwiania się do nocnika. W tym właśnie celu, polecam zwykłe bawełniane majcioszki. Producenci pieluch prześcigają się w tworzeniu technologi chłonnych, które dają dziecku komfort wiecznie suchej pupy. Z jednej strony super, zwłaszcza w nocy, ale w ten sposób dziecko długo nie zrozumie potrzeby innego niż w pieluchę załatwiania się. Pamiętam, gdy Jaś po raz pierwszy siuśną w majtki na podłodze. Siedział w kałuży i płakał, bo zdarzyło się dla niego coś nowego i niespotykanego. I o to właśnie chodzi. Niech chodzi, niech sisia, niech widzi i czuje…

Problem Ósmy – Zrozumiała pochwała

Punkt podobny bo punktu czwartego. Chwalmy nasze dziecko za jego sukcesy, nawet te najmniejsze. Nawet, jeśli na początku sukcesem będzie wyłącznie grzeczne wysiedzenie paru minut na nocniku. Pamiętajmy, nie od razu Rzym zbudowano.

Żelazna zasada! Nocnik to nie zabawka

Nie zakładaj go sobie na głowę, nie dawaj dziecku do zabawy, zadbaj by maluch wiedział, że nocnik ma swą określoną funkcję i koniec. Przecież my dorośli nie bawimy się klozetem i nie gryziemy dla rozrywki kostki toaletowej. Znajdź nocnikowi odpowiednie miejsce i dbaj, aby dziecko poznawało prawdziwe przeznaczenie nocniczka, nawet tego najbardziej uśmiechniętego i rozśpiewanego.

A jak tam u Was z tym nocnikowaniem?